گردشگری ورزشی در ایران
شامگاه ۶ فروردین ۱۳۹۹ به دعوت جناب دکتر رضا شجیع، گفتگوی مجازی در شبکه اینستاگرام به موضوع «گردشگری ورزشی» اختصاص یافت.
آرش نورآقائی، گردشگری ورزشی را نه تنها در جامعه که بین متخصصین هم گونه‌ای مغفول‌مانده، برشمرد و بر لزوم تولید محتوای ذیربط برای ارائه دستاوردهای فعالیتهای این حوزه توجه داد.
رضا شجیع به اثرات منفی لغو رویدادهای ورزشی اخیر و تأثیر آن بر درآمد عوامل زیرساخت گردشگری مرتبط نظیر هتل‌ها، حمل و نقل، راهنمایان گردشگری و … پرداخت.
در ادامه مفهوم «گردشگری ورزشی» با توجه به منابع موجو با دو رویکرد، توسط آرش نورآقائی ارائه شد:
– گردشگری ورزشی به کلیه اشکال مشارکت فعال و غیر فعال در فعالیتهای ورزشی اطلاق می‌شود که به طور غیر رسمی یا سازمان‌یافته و‌به دلایل تجاری یا غیر تجاری صورت می‌گیرند و نیازمند سفر فرد به دور از محیط خانه و کار هستند.
– رویکرد «سخت» به گردشگری ورزشی، شامل شرکت‌کنندگان و تماشاچیان در مسابقات و رویدادهای ورزشی و رویکرد «نرم» مشتمل بر آندسته از گردشگرانی‌است که مشتاق نوستالژی‌های ورزشی، بازدیدکننده موزه‌ها و یادواره‌های مشاهیر ورزشی، ورزشگاه‌های مشهور، ملاقات ورزشکاران حرفه‌ای و از این دست هستند.
آرش نورآقائی در این بخش به سهم گردشگری ورزشی در کشورهای توسعه یافته از درآمد ناخالص داخلی اشاره کرد.
تاریخ سفر در دنیا و تاریخ گردشگری ورزشی با نگاهی به اولین بازیهای المپیک یونان، قدمت ورزش در ایران با نیم‌نگاهی به سفرنامه هرودوت و سینی ارجان، هم‌چنین هفتمین دوره بازیهای آسیایی در تهران (شهریور ۱۳۵۳) از جمله مواردی بودند که در ادامه این گفتگو مطرح شدند. رضا شجیع در این باب از اهمیت حفظ و نگهداری اموال و آثار به‌جای مانده از این بازی‌ها در تهران سخن به میان آورد و از مخاطبین برای بازدید از «موزه ملی ورزش» دعوت کرد.
در ادامه آرش نورآقائی از یک سو به برخی ورزشکاران حرفه‌ای و ورزشکاران ماجراجو کشور اشاره کرد و رضا شجیع از سوی دیگر به جاذبه‌های طبیعی ورزشی نظیر پیست‌های اسکی اشاره داشت که باید بیش از پیش برای رونق گردشگری ورزشی مورد توجه قرار گیرند.
در این بخش به تجربه ثبت گونه‌های جانوری در حال انقراض بر پیراهن تیمی فدراسیون‌های مختلف ورزشی کشور و از همه مهم‌تر ثبت تصویر یوز آسیایی بر پیراهن تیم فوتبال کشور در جام جهانی ۲۰۱۴ برزیل و تلاش‌های انجام‌شده برای ثبت تصویر درنای سیبری بر روی پیراهن تیم ملی والیبال کشور در لیگ جهانی والیبال ۲۰۱۶ پرداخته شد.
ورزش زورخانه‌ای و چوگان به عنوان دو ورزش اصیل ایرانی در این گفتگو بیش از سایر موارد مورد تأکید قرار گرفتند؛ اولی به عنوان ورزش سلطنتی (Royal) و دومی به عنوان ورزشی معناگرا.
انواع کُشتی، کوه‌نوردی، اسب‌سواری با توجه به تنوع کتب فرسنامه در ایران، غواصی و انواع ورزشهای ماجراجویانه آبی از دیگر پتانسیل‌های گردشگری ورزشی در کشور برشمرده شدند.
آرش نورآقائی به ویژگی معناگرا بودن فرهنگ ایرانی در معماری، خوراک، پوشاک، موسیقی و … اشاره کرد و از این باب ورزش زورخانه‌ای را از ابعاد مختلف معماری گود زورخانه، موسیقی، مرام پهلوانی، معنای تجهیزات این ورزش، مربی و … بسیار جذاب معرفی کرد.
او بر لزوم روایت منظر جدید از حکمت کهن ایران و تولید و بازاریابی محتوای مناسب برای ارائه در دنیای امروز تأکید کرد و فقدان چنین نسخه‌ای از میراث پر رمز و راز کشور را عامل ناشناخته ماندن ایران در دنیا دانست.
آرش نورآقائی توجه به این حلقه مفقوده را راهکار تبدیل منابع گردشگری در همه حوزه‌ها از جملع گردشگری ورزشی به جاذبه گردشگری معرفی کرد.
در ادامه این گفتگو اهمیت توجه به گردشگری ورزشی در سده نو مطرح شد.
آرش نورآقائی در این خصوص سهم ورزش‌ها و بازیهای نوروزی و دهک‌های سنی جامعه ایران را طی سالهای آتی یادآور شد.
رضا شجیع از نقش ویروس کرونا در آسیب ذی‌نفعان حوزه گردشگری گفت و آرش نورآقائی با رویکردی متفاوت امید داشت تا ایران در این فرصت، برای جبران فاصله خود با کشورهای مطرح در گردشگری گام‌های مؤثر بردارد.
هم‌چنین نقش «گردشگری مجازی» در این دوران مورد تبادل نظر قرار گرفت؛ از یک سو به ابزار روایت و شبکه‌های مجازی برای پوشش خلأ موجود پرداخته شد و از سوی دیگر، انسان‌محور بود صنعت گردشگری یادآوری شد.
رضا شجیع در بخش پایانی این گفتار از افتتاح مرکز سرمایه‌گذاری و مشارکت در گردشگری ورزشی در وزارت ورزش سخن گفت و از انتشار فصلنامه‌های میراث و گردشگری گیلگمش قدردانی کرد.
