رهیافتمقاله‌ها

میراث فراموش‌شدهٔ تجریش

کوثر حبیبی

از خیابان عریض و طویل ولیعصر بالا می‎رویم؛ بعد از پل پارک‌وی، از زیر تونل سبز رنگ چنارها رد می‌شویم. به جز چند خانه با سقف شیروانی و البته عمارت موزه سینما در باغ فردوس، دیگر تنها برج‎ها و آپارتمان‌‎های سفید و بلند هستند که ورود ما را به میدان تجریش خوش‌‎آمد می‌گویند. تجریشی که امروز، جزوی از شهر پر هیاهوی تهران شده است. اما قبل‌‎تر که در کوچه باغ‌های شمیران صدای آواز پرنده‎ها با شرشر آب جویبارها در هم می‌پیچید، با صدای مردمانی همراه می‌‎شد که با گویش خاص خود سخن می‌گفتند. 

شمیران از دوره قاجار با رفت و آمد اعیان و اشراف سر زبان‎ها افتاد. منطقه‌ای روستایی در دامنه‌‌های جنوبی رشته کوه‌‌های البرز در شمال تهران که شامل ۷۰ آبادی می‌‌شد. شمالی‌ترین آن‌ها پس‌قلعه، امام‌زاده قاسم، و جماران، جنوبی‌ترین آن‌ها ونک، قلهک، و دروس، و غربی‌ترین آن‌ها فرحزاد و پونک بوده و در انتهای شرقی آن سوهانک، لویزان، و نارمک، قرار داشته است. ده تجریش –یا به قول اهالی آن‎جا؛ «تِجریش»- مرکز اداری و اقتصادی این منطقه به شمار می‌رفته است. اما با گسترش شهر تهران، کم‌کم این نواحی در تهران ادغام شده و ترکیب بومی جمعیت آن، جز در برخی محلات کوچک و منفرد، از بین رفت.

برای مطالعهٔ ادامهٔ این مطلب به دهمین شماره از فصلنامهٔ فارسی گیلگمش مراجعه کنید.

 

نمایش بیشتر

نوشته های مشابه

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

همچنین ببینید
بستن
دکمه بازگشت به بالا